...از نبردی سخت باز می گردم

با چشمانی خسته، که دنیا را دیده است، بی هیچ دگرگونی

اما خنده ات که رها می شود

و پرواز کنان در آسمان مرا می جوید

تمامی درهای زندگی را به رویم می گشاید.

عشق من ، خنده ی تو

در تاریکترین لحظه ها می شکفد

و اگر دیدی ، به ناگاه

خون من بر سنگ فرش جاری است.

بخند، زیرا خنده ی تو، برای دستان من

شمشیری ست آخته.

نان را

هوا را

روشنی را

بهار را

از من بگیر

اما خنده ات را هرگز

تا چشم از دنیا نبندم.