گر بدین سان زیست باید پست

من چه بی شرمم اگر فانوس عمرم را به رسوایی نیاویزم

بر بلند کاج خشک کوچه ء بن بست

گر بدین سان زیست باید پاک

من چه ناپاکم اگر ننشانم از ایمان خود، چون کوه

یادگاری جاودانه بر تراز بی بقای خاک!

                                                                                                              "ا.بامداد"

وصف جمال

آن نه روی ست که من وصف جمالش دانم

این حدیث از دگری پرس که من حیرانم

همه بینند نه این صنع که من می بینم

همه خوانند نه این نقش که من می خوانم

سرو در باغ نشانند و تو را بر سر و چشم

گر اجازت دهی ای سر روان بنشانم

عشق من بر گل رخسار تو امروزی نیست

دیر سالی ست که من بلبل این بستانم

باش تا جان برود در طلب جانانم

که به کاری به از این باز نیاید جانم

هر نصیحت که کنی بشنوم ای یار عزیز

صبرم از دوست مفرمای که من نتوانم

عجب از طبع هوسناک منت می آید

من خود از مردم بی طبع عجب می مانم

                                                                             سعدی/دیوان

یک پنجره برای دیدن

یک پنجره برای شنیدن

یک پنجره که مثل حلقه ی چاهی

در انتهای خود به قلب زمین می رسد

و باز می شود به سوی وسعت این مهربانی مکرر آبی رنگ

یک پنجره که دستهای کوچک تنهایی را

از بخشش شبانه ی عطر ستاره های کریم

سرشار می کند

و می شود از آن جا

خورشید را به غربت گل های شمعدانی مهمان کرد_

یک پنجره برای من کافی ست.

"فروغ فرخزاد"

ای کاش قلبم درد پنهانی نداشت

چهره ام رنگ پریشانی نداشت

برگهای آخر تقویم عشق

حرفی از یک روز بارانی نداشت

کاش می شد راه سخت عشق را

با خط پیمود و پنهانی نداشت

گرچه مجنونم و دنیای جنون جای من است

لیک دیوانه تر از من، دل شیدای من است

آخر از راه دل و دیده سر آرد بیرون،

نیش آن خار که از دست تو در پای من است!!

رخت بر بست ز دل شادی ،و هنگام وداع

با غمت گفت: که یا جای تو یا جای من است!

جامه ای را که به خون رنگ نمودم امروز

بر جفا کاری تو شاهد فردای من است.